Hoe mijn hoofd steeds onder water ging

Ans Breetveld
23 okt
4 minuten om te lezen

Bijgewerkt op: 22 nov

Ik had gehoopt dat Meester Kuijs mij over zou slaan. Het was die keer dat we met de vierde klas naar het zwembad gingen in Beverwijk. Ik was negen.

Ik denk dat hij leuk wilde doen met de kinderen. Hij stoeide met ze. Er werd met water gespat. Mijn klasgenoten lachten en hadden lol.

Ik had afstand van hem gehouden, aan de kant gestaan, verborgen achter andere kinderen. Ik was een zwijgend kind dat volwassenen ontweek, maar toch keek hij naar me. Hij stond tot aan zijn middel in het water en liep naar me toe.

Hij vroeg me niets. Ik denk dat ik nee schudde maar hij zag het niet. Voor ik het wist tilde hij me op. Hij nam me onder zijn arm, zwaaide me met mijn hoofd onder water, haalde me omhoog en dompelde me weer onder. En opnieuw en nogmaals en nogmaals in één snelle doorgaande beweging. Ik probeerde me te verzetten, los te worstelen. Omdat het zo snel ging kon ik niet gillen.

Ik herinner me mijn paniek. Hoe snel mijn hoofd steeds onder water ging. Dat ik nauwelijks kon ademen en water binnenkreeg. Dat ik huilde en nee probeerde te roepen als ik boven kwam. Dat het steeds maar doorging. Dat meester Kuijs lachte, want hij dacht dat hij mij een plezier deed.

Was hij verbijsterd toen hij eindelijk stopte en mijn paniek zag? Ik denk het me te herinneren, maar ik weet het niet zeker. Hij zal iets tegen me gezegd hebben of me iets gevraagd hebben. Ik zal naar achteren geweken zijn en mijn lippen op elkaar hebben geklemd. Geen woord kwam eruit, want zo was ik.

Thuis zal ik er niets over verteld hebben aan mijn ouders. Als ik dat had gedaan zou mijn moeder zijn gedrag goed praten en kritiek op mij hebben, want zo ging dat bij ons thuis. Victim blaming heet dat tegenwoordig, maar die woorden bestonden toen nog niet.

En wat meester Kuijs met mij deed noemen we tegenwoordig grensoverschrijdend gedrag of kindermishandeling. Maar hield men zich daar begin jaren zeventig mee bezig?

De kinderen in het zwembad speelden verder. Meester Kuijs maakte geintjes met andere kinderen en stoeide met hen. Mijn argwaan naar volwassenen werd groter. Er werd nooit meer over gepraat en ik heb het nooit aan iemand verteld.

Ik denk dat het zo gaat: kinderen zwijgen, zeker als ze al beschadigd zijn. Uit ervaring weten ze, of laat ik voor mezelf praten: uit ervaring wist ik dat ik bij volwassenen altijd het onderspit zou delven. Ik wist dat mijn veiligheid er niet toe deed.

In die tijd probeerde ik thuis nog voor mezelf op te komen, maar het eindigde er altijd mee dat ik de schuld kreeg van de ruzies die daardoor ontstonden. Buiten de deur ontweek ik volwassenen. Ik zweeg zodat ze geen vat op me konden krijgen.

Op school deed ik gerust mee in de lessen. Als me een vraag werd gesteld gaf ik antwoord, maar niet meer dan dat. Verder maakte ik me zo onzichtbaar mogelijk.

Meester Kuijs heeft ook nooit in de gaten gehad dat ik niet meedeed met de dramalessen. Dat ik niet met mijn klasgenoten stukjes voorbereidde en dat ik nooit een uitvoering gaf.

Ik deed mee als ik in de massa kon verdwijnen. Dus als er gezongen werd zong ik mee. Als er tafels opgedreund werden dreunde ik mee. En als ik voor moest lezen las ik voor.

Ik kreeg goede cijfers voor gedrag en vlijt. Mijn ouders konden tevreden zijn over mijn rapport en dat waren ze.

Ik denk dat er altijd kinderen zullen zijn zoals ik. Een kennis uit het onderwijs vertelde dat er bij hem in de klas een meisje was dat helemaal nooit iets zei. Als er wel iets gezegd moest worden deed ze dat via een vriendinnetje dat het woord voor haar deed. Waarom het meisje zweeg, weet mijn kennis niet. Hij vroeg het haar niet, want ze zou het nooit vertellen, maar hij vond het zo bijzonder dat hij haar nooit vergat.

Ook ik zou mijn kaken stijf op elkaar hebben geklemd als iemand mij naar mijn thuissituatie gevraagd zou hebben. Bovendien was er in mijn beleving thuis niets mis. De enige met wie iets mis was, was ik, want dat werd me door mijn ouders bij herhaling ingewreven.

Aan mij mankeerde van alles. Ik was vervelend, lastig en een zeurkous. Ik gehoorzaamde niet goed. Dus wat er fout ging lag aan mij. Dat zou ik nooit van mijn leven aan iemand vertellen, want ik schaamde me kapot voor al mijn slechtheid.

Gelukkig weet ik nu dat het niet mijn slechtheid was en dat ik me niet meer hoef te schamen.

Wil jij ook jouw emoties omzetten in creativiteit?

Neem dan gerust contact met me op.